۱۳۹۱ آذر ۲۱, سه‌شنبه

نسرین ستوده


ﻭﺍﯼ ﻭﺍﯼ ﻭﺍﯼ ﺍﺯ ﺗﻮ ﺍﯼ ﻧﺴﺮﯾﻦ ﺳﺘﻮﺩﻧﯽ .....
ﭼﯿﺴﺖ ﺩﺭﻭﻥ ﺗﻮ ﮐﻪ ﺳﺮﺍﭘﺎ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﯼ؟
ﺟﻨﺲ ﺗﻮ ﺍﺯ ﭼﯿﺴﺖ؟
ﺯﻧﺪﺍﻥ ﻭ ﺣﺒﺲ ﻭ ﺣﺮﻑ ﺯﻭﺭ .... ﺣﺎﻻ ﻫﻢ ﺍﻋﺘﺼﺎﺏ
ﻏﺬﺍ .... ؟ !
ﺑﺮﺍﺳﺘﯽ ﺗﻮ ﺍﺯ ﺣﻖ ﭼﻪ ﮐﺴﯽ ﺩﻓﺎﻉ ﻣﯽ ﮐﺮﺩﯼ ﮐﻪ ﻣﺤﮑﻮﻡ ﺑﻪ
ﺣﺒﺲ ﺷﺪﯼ؟
ﺍﺯ ﺣﻖ ﻣﻦ ﻭ ﺍﻣﺜﺎﻟﻢ ... ﻣﯽ ﺩﺍﻧﻢ
ﺍﯾﻦ ﺣﻖ ﭼﻘﺪﺭ ﺣﻖ ﺑﻮﺩﻩ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺣﺮﻑ ﺯﻭﺭ ﺁﻧﺮﺍ ﺯﯾﺮ ﭘﺎ ﻟﻪ
ﮐﺮﺩﻧﺪ؟
ﺍﯾﻦ ﺣﻖ ﭼﻘﺪﺭ ﺣﻖ ﺑﻮﺩﻩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﺯﻭﺭ ﺩﻟﺸﺎﻥ ﺍﺟﺎﺯﻩ ﺩﯾﺪﺍﺭ
ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺖ ﻭ ﻫﻤﺴﺮﺕ ﺭﺍ ﻧﺪﺍﺩﻧﺪ؟
ﺍﯾﻦ ﺣﻖ ﭼﻪ ﺑﻮﺩ ﻧﺴﺮﯾﻦ ﺳﺘﻮﺩﻧﯽ ﺳﺮﺯﻣﯿﻦ ﻣﻦ؟
ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻣﺮﺩﻩ ﭘﺮﺳﺘﯽ ﮐﻨﻢ ﻧﺴﺮﯾﻨﻢ ....ﺯﺑﺎﻧﻢ ﻻﻝ
ﺷﻮﺩ .ﻣﺮﺩﻩ
ﭼﯿﺴﺖ ....
ﺗﻮ ﺯﻧﺪﻩ ﺍﯼ ﻭ ﺣﻀﻮﺭﺕ ﺭﺍ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻣﯿﮑﻨﻢ ...
ﻧﻤﯽ ﺧﻮﺍﻫﻢ ﻧﻮﺷﺪﺍﺭﻭ ﭘﺲ ﺍﺯ ﻣﺮﮒ ﺳﻬﺮﺍﺏ ﺑﺎﺷﻢ ...
ﭘﺲ ﻫﻢ ﺍﮐﻨﻮﻥ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﺭﻭﺯﮔﺎﺭﺕ ﺑﺮﺍﯾﺖ ﻣﯽ ﻧﻮﯾﺴﻢ ....
ﻧﺴﺮﯾﻦ ﻗﻠﺐ ﻣﻦ ﺍﺯ ﺍﻋﺘﺼﺎﺏ ﺗﻮ ﺩﺭﺩ ﻣﯽ ﮐﻨﺪ ...
ﻗﻀﺎﻭﺗﺖ ﻧﻤﯽ ﮐﻨﻢ ﺑﺮﺍﯼ ﺍﯾﻦ ﺍﻋﺘﺼﺎﺏ ... ﻓﻘﻂ ﻣﯽ
ﺗﺮﺳﻢ ....
ﻧﮕﺮﺍﻧﻢ .... ﻭ ﺯﻧﺪﻩ ﺯﻧﺪﻩ ﻣﯽ ﻣﯿﺮﻡ ﺍﮔﺮ ﺑﻼﺋﯽ ﺳﺮﺕ
ﺑﯿﺎﯾﺪ .....
ﺑﺎ ﺍﯾﻨﮑﻪ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺗﺎﮐﻨﻮﻥ ﻧﺪﯾﺪﻩ ﺍﻡ ...ﻭﻟﯽ ﺍﺯ ﺻﻤﯿﻢ ﻗﻠﺒﻢ
ﺩﻭﺳﺘﺖ
ﺩﺍﺭﻡ ﻭ ﺑﺎ ﺗﻮ ﺍﺣﺴﺎﺱ ﻧﺰﺩﯾﮑﯽ ﻣﯽ ﮐﻨﻢ ....ﭼﻪ ﺳﻌﺎﺩﺗﯿﺴﺖ
ﺍﮔﺮ
ﺭﻭﺯﯼ ﺗﻮ ﺭﺍ ﺑﺒﯿﻨﻢ ....
ﺭﻭﺯﯼ ﺩﺳﺘﻬﺎﯼ ﺯﻧﯽ ﺳﺘﻮﺩﻧﯽ ﭼﻮﻥ ﺗﻮ ﺭﺍ ﻟﻤﺲ ﮐﻨﻢ ... ﻭ ﺑﻪ
ﺯﻻﻟﯽ ﭼﺸﻤﺎﻧﺖ ﺍﺯ ﻓﺎﺻﻠﻪ ﺍﯼ ﻧﺰﺩﯾﮏ ﺑﻨﮕﺮﻡ ﻭ ﺷﻌﻒ ﺭﺍ ﺩﺭ
ﺁﻧﻬﺎ ﺑﺒﯿﻨﻢ

هیچ نظری موجود نیست:

ارسال یک نظر